Advocatie-columnist Marijn Rooijmans schrijft over generatieverschillen in het juridische vak. Over jonge collega’s die te veel vragen, partners die niet doorhebben dat ze geen rolmodel meer zijn, en de hardnekkige illusie van generatiebeleid.
“Kop dicht en doorwerken.” Zo ging het vroeger. Geen yoga, geen feedbacksessies, geen vragen over zingeving. Gewoon meters maken.
Dat geluid hoor ik nog vaak. Meestal van generatiegenoten die zich verbazen over hoe ‘jongeren’ nu met werk omgaan. Alsof toewijding ingeruild is voor matcha en citytrips. Alsof werk iets voor erbij is geworden.
Maar kloppen die nostalgische verzuchtingen eigenlijk wel?
Van feodale reflex naar generatiebeleid
Wie eind vorige eeuw begon in de advocatuur, stapte vaak een systeem binnen waar hiërarchie vanzelf sprak. Lange dagen, weinig inspraak, veel incasseren. Je accepte...